Είναι φορές που η θλίψη είναι μεγαλύτερη της χαράς... Μιλάω για τη θλίψη του δασκάλου...Αυτού που προσπάθησε να μοιραστεί τις γνώσεις του που αυτόν πρώτα γοήτευσαν, να διαμορφώσει συνειδήσεις όπως και σ' αυτόν δάσκαλοι το κατάφεραν,να πλάσει χαρατήρες όπως και αυτός πλαστηκε, να διδάξει αρχές που και αυτός διδάχτηκε...
Επομένως μιλάω για τον άνθρωπο που εξέθεσε ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού του μέσα στην τάξη, που μοιράστηκε ένα αυθεντικό κομμάτι του είναι του με τους μαθητες του.Αυτόν που όταν βλέπει οτι όλη αυτή η κοινή εμπειρία οδηγεί σε πραγμάτωση του δικού του ονείρου, νιώθει ότι κάτι κατάφερε σ' αυτή τη ζωή, κάτι λίγο μεγαλύτερο από το μέτριο κάτι λίγο πιο ουσιώδες από το τυπικό.
Νιώθει περήφανος που βλέπει ότι αυτά τα παιδιά είναι έτοιμα -με γερό οπλοστάσιο- ν' ανοίξουν τα φτερά τους και να γίνουν αυτό που οφείλουν, που ελπίζει οτι κάτι έχει συνεισφέρει σ' αυτό.
Και νιώθει θλιμμένος γιατί δεν μπορεί να μοιραστεί αυτή την ελπίδα, δεν μπορεί να τη θεωρήσει βεβαιότητα- επιβεβαίωση ενός μάταιου εγωισμού;- γιατί πρέπει να αποχωρήσει αξιοπρεπης. Όμως έτσι αποχωρίζεται και αυτό το πολύτιμο κομμάτι του εαυτού του που απ' αυτό το αλισβερίσι διατηρούνταν όμορφο δυνατό και αξιόλογο.Και αυτό είναι το ράγισμα, το ράγισμα που αφήνει τη θλίψη να κυριαρχεί της χαράς...
