Ήταν δυο φιογκάκια τόσο κομψά, τόσο όμορφα σχεδόν αέρινα και έτοιμα να πετάξουν. Πάνω σε δυο λουστρίνια παπούτσια γυαλιστερά και μαύρα, τόσο γυαλιστερά που φαίνονταν σχεδόν ασημιά! Αλλά ,τα φιογκάκια,ήταν μια έμπνευση,ένα ταξίδι στη περιπέτεια! Περίμενες να τα δεις να εγκαταλείψουν τα ωραία λουστρίνια και να κάνουν βόλτες στα κεφάλια των κοριτσιών.
Στα κεφάλια με τα πλούσια μαλλιά που πηγαινοέρχονταν πίσω και μπρος από το μέτωπο. Μπροστά, όταν ήθελαν να κρύψουν την σκέψη, τον προβληματισμό, μήπως κάποιος εισβάλλει στην έμπνευση, στην οργάνωση του λόγου, στην εύρεση της λύσης. Πίσω, όταν η ανακούφιση, η σιγουριά της επιτυχίας έκαναν τα μάτια να λάμπουν και το μέτωπο να προβάλλει περήφανο γιατί το μυαλό βρήκε δρόμους, ξεμπέρδεψε κουβάρια, έπλεξε σχέσεις έφτασε στην πηγή που έτρεχε γάργαρη η πολυπόθητη λύση.
Τι αγώνας κι αυτος!Και η πλούσια χαίτη ν' ακολουθεί την διαδρομή του!Ενώ τα φιογκάκια κολλημένα πάνω στα παπούτσια να μην μπορούν να ζήσουν τίποτε απ' αυτό. Μόνο το τρέμουλο του ποδιού ένιωθαν που κουνιόταν ανυπόμονο.Ανυπόμονα ένιωθαν κι αυτά:ήθελαν να γνωρίσουν τον κόσμο! Δεν τους έφτανε η καθημερινή διαδρομή-σχολείο, σπίτι, καφετέρια.Ας ήταν πάνω σε σαγιονάρες τουλάχιστον να 'βλεπαν τη θάλασσα, να 'νιωθαν την άμμο να χώνεται στους κόμπους τους.Ή πάνω σ'ενα μπλουζάκι να έβλεπαν τους ανθρώπους κατάματα, να μην τους έχουν πια αφ' υψηλου...
